Protok sati - Passagem das horas

(...)

Ne znam je li mi života malo ili puno?

Ne znam je li ćutim previše ili premalo,

ne znam je li mi nedostaje duhovna savjesnost,

uporište u razboru,krvno srodstvo s tajnom stvari,

potres u svim dodirima, krvi pod udarima, drhtaj kod buke,

ili postoji neko drugo objašnjenje za to, pogodnije i sretnije.

(...)

Tako ostajem, ostajem... Ja sam onaj što želi vazda otići
i koji uvijek ostaje, uvijek ostaje, uvijek ostaje,
sve do smrti ostaje, čak ako odlazi, ostaje, ostaje, ostaje...

(...)

Ćutjeti sve na sve načine,

živjeti sve sa svih strana,

biti ista stvar u svim mogućim oblicima u isto vrijeme,

ostvariti u sebi čovječnost svih trenutaka

u samo jednom trenutku, rasplinutu, rasipnu, potpunu i daleku...

(...)

Umnožih se da bih se ćutio,

da bih mogao ćutjeti sebe,

bilo mi je potrebno ćutjeti sve,

prelio sam se, samo učinio da iscurim,

razodjenuo, odao, i u svakom je kutu moje duše žrtvenik različitom bogu.

(...)

Ćutjeti sve na sve načine, imati sva mišljenja,

biti iskren protusloveći sebi svakog časka,

ne militi se samu sebi u svoj sloboštini duha,

i ljubiti stvari kao Boga

[odlomci iz poeme Alvara de Kampuša - Protok sati, 

preveo Mirko Tomasović

Izabrane Pjesme, Konzor Zagreb]

~

Não sei se a vida é pouco ou demais para mim.
Não sei se sinto de mais ou de menos, não sei
Se me falta escrúpulo espiritual, ponto-de-apoio na inteligência,
Consangüinidade com o mistério das coisas, choque
Aos contatos, sangue sob golpes, estremeção aos ruídos,
Ou se há outra significação para isto mais cômoda e feliz.

(...)

Assim fico, fico... Eu sou o que sempre quer partir,
E fica sempre, fica sempre, fica sempre,
Até à morte fica, mesmo que parta, fica, fica, fica...

(...)

Sentir tudo de todas as maneiras,
Viver tudo de todos os lados,
Ser a mesma coisa de todos os modos possíveis ao mesmo tempo,
Realizar em si toda a humanidade de todos os momentos
Num só momento difuso, profuso, completo e longínquo.

(...)

Multipliquei-me, para me sentir,
Para me sentir, precisei sentir tudo,
Transbordei, não fiz senão extravasar-me,
Despi-me, entreguei-rne,
E há em cada canto da minha alma um altar a um deus diferente.

(...)

Sentir tudo de todas as maneiras,
Ter todas as opiniões,
Ser sincero contradizendo-se a cada minuto,
Desagradar a si próprio pela plena liberalidade de espírito,
E amar as coisas como Deus.